Kleine medicijnvrouw, Inca sjamanistische inwijding
Sinds gisteren ben ik ‘Kleine Paqo’, kleine medicijnvrouw. Met redelijk veel ongeduld leef ik al een tijdje naar dit moment toe, een nieuwe fase in het heler-schap, therapeut zijn dus. In fases, niet in diploma’s of hoeveelheid gevolgde lessen, maar in de stappen die ik zelf moest zetten of liever gezegd doorstaan. Het woord Paqo komt uit Peru. In de oude tijden leefden de Inca’s daar in geïsoleerde dorpjes in de bergen. Omdat er vrij weinig voor handen was of uitgevonden ontwikkelden ze hun eigen systeem om mensen te genezen van psychische en lichamelijke ziekten. Ze stonden in constante verbinding met de aarde, de natuur en natuurlijk met de hemel en de sterren.
Via deze verbinding kregen de getalenteerden van de gemeenschap berichten door vanuit de natuur wat ze moesten doen wanneer een lid van de gemeenschap ziek was. Om hier houvast aan te geven, gebruikten ze stenen die ze ‘openden’. Deze stenen vonden ze in de natuur en representeerden bijvoorbeeld het gebied van de emoties en gevoelens.
Deze helers, genezers, oftewel de Paqo’s van de gemeenschap begaven zich met een bundel stenen, de mesa, op de rug naar de zieken om deze te genezen van al wat in de weg zat. Daarnaast voerden de paqo’s rituelen uit om moeder aarde te bedanken voor haar inzichten en krachten om de mensen te helpen.
Stenen dus, en rituelen, archetypische dieren en een bijzondere band met de natuur. Ingedriënten voor een krachtige heling die onze cultuur geen gelijke heeft. Treffend vind ik de overeenkomsten met de Jungiaanse psychotherapie waarin we ook werken met de 3 lagen van bewustzijn, de 3 werelden. Zo leuk die vergelijkingen even tussendoor.
De kennis van de helingsmethodes van de Inca’s is mondeling overgedragen. De oudere Paqo neemt de leerling mee en leert deze zo alles wat een Paqo moet weten. Ondertussen leert de nieuwe Paqo ook van zijn of haar contacten met de natuur, dieren, zon, maan en sterren. Een stroom van communicatie door de eeuwen heen.
Een stukje van deze stroom kwam gister bij mij, bij mijn 2e inwijding op het pad naar het Paqo-schap. Via energetische overdracht komt de kennis bij mij aan. De komende maanden zal ze mijn pad gaan bepalen en me nieuwe inzichten en krachten geven. De drie inwijdingen nemen jaren in beslag en je weet van binnen wanneer je klaar bent voor de volgende.
De psychotherapeut, en met name de Jungiaanse, is onze variant van een sjamaan, degene die het pad van de heler bewandeld, zijn demonen ontmoet, overwint maar tegelijk de meesten omarmt. Dit pad heb ik meer dan 10 jaar bewandelt en daarbij inmiddels mezelf redelijk binnenstebuiten gekeerd.
Deze weg heeft me veel geleerd over het menselijk bewustzijn en vermogen tot heling en dan nog. In contact met Dona Marquesa en haar man die mij beiden de inwijding geven voel ik me een kuiken, ik kom net kijken.
Ook bij de inwijding voel ik me binnenstebuiten gekeerd, enorme stromen energie gaan door me heen. Vanaf de buitenkant gezien lig ik op een matrasje onder een dekentje met wat stenen op me. Dona Marquesa en haar man zitten naast me en prevelen onverstaanbare dingen.
Ik mag dan best wel heel veel weten over heling, over de psyche en het vinden van ons ‘ware zelf’. En toch is er nog zoveel te leren van de natuur en het meebewegen met de Tao. Hoe kan ik ooit uitgeleerd raken?
Maar voor nu ben ik trots, ik ben gegroeid van dat mini-vogeltje naar een kleine Paqo!
Share my story!
