Hoofd stoten

Zo heel erg vaak komt het niet voor dat ik mijn hoofd heel erg hard stoot. Maar het is nu toch gebeurd, het was zo hard dat ik zelfs achterover viel op de grond. Grote bons. Ik zat een tijdje verdwaasd voor me uit te staren, leegte, even helemaal niet meer weten, ja, wat ik eigenlijk moest zitten weten

wist ik niet meer.

Emoties.

Een heleboel, Mount Everest-berg.

Boosheid, verdriet, verbazing, teleurstelling, angst, ongeloof (is dat een emotie? of enkel een woord?, geen idee) en weer terug naar boosheid, verdriet, verbazing, teleurstelling, paniek, verwardheid, en nog een berg emoties waar ik de naam even niet van weet.

Jarenlang qigong-en en een variatie aan oosterse trainingen hebben me geleerd om niet mee te liften met emoties maar ze te ‘observeren’. Nu ik kan vertellen dat als je je hoofd echt heeel erg hard stoot, dat doet gewoon pijn. En pijn bekijken slaat nergens  op. Troosten wel, dat helpt. Het is nu een beetje rustiger vanbinnen.

Ik kan om me heen kijken en proberen te oriënteren waar ik ben, misschien eerst opstaan. Dat lukt, mijn hoofd is nog steeds draaierig. Voor me rijst omhoog tot in de hemel, een enorme muur van dik baksteen, eentje waar geen einde aan komt, het soort dat het altijd van je wint.

Dus ik ben gewoon tegen een muur opgelopen meer is er niet gebeurd.

Een jaar lang heb ik me voorbereid op mijn vertrek naar China. Afscheid genomen van spullen, heel veel spullen, afscheid van de stad waar ik al 45 jaar woon en afscheid van mijn dieren Ninja en Chi. Klaar voor vertrek en dan blijkt het land waar ik naar toe zou gaan, de regels veranderd te hebben. Ik kom er niet in met mijn plan A, en er is geen plan B…