Laten gaan

Laten gaan, iets wat mensen van nature de kriebels geeft. Laten gaan? No way, we doen aan vasthouden, bewaren, opbergen, meezeulen en eindeloos in gedachten terugkijken. Zowat alles wat het Boeddhisme probeert ons bij te brengen nu juist niet te doen.Laten gaan is fijn, gedachten gewoon laten gaan, ze laten oplossen in het grote niets. Even niet precies hoeven weten hoe het zit creëert rust en ruimte in je hoofd. Echt.

Met onze gedachten creëeren we onze hele wereld. We weten precies wat we moeten doen om x, y, of z te bereiken. Een causaal verband dat ongeveer zo gaat: ik bedenk iets, ik maak er een plan van aanpak van, zorg dat ik alles goed onder controle heb, en hop in de wereld gebeurt iets, mijn zorgvuldig voorgeprogrammeerde resultaat.

En dan tja gebeuren er een hoop dingen die we nu juist niet bedacht hebben, onverwachte gebeurtenissen, onverwacht verlies of onverwacht succes. We weten het niet meer, dit hadden we niet bedacht of voorzien. Grote schrik en uit balans, en snel weer aan het denken hoe dit recht te zetten.

In  de afgelopen jaren wandelde (en soms meer struikelde) ik op een pad dat mij vormde naar de energetisch heler en qigong lerares die ik nu ben. Onderweg zijn een aantal super onverwachte dingen gebeurt die me op dat moment diep raakten. En die mijn idee van tijd en ruimte ruw op zijn kop zetten.

Sorry geen ‘juicy’ voorbeelden in dit verhaal. Ja ik weet het ‘wij mensen lezen graag over spannende gebeurtenissen die anderen zijn overkomen en gelukkig niet bij onszelf’. En ja mijn superstrenge journalistiek leraar die nog steeds over mijn schouder meekijkt, schudt ook al afkeurend met zijn hoofd. Maar toch, het is even mijn verhaal hier.

Wat ik wil vertellen is dat ik nu pas snap wat me in de afgelopen jaren is overkomen en ‘weet’ waarom iets gebeurt is. Jaren later dus. In de bijzondere heftige momenten zelf kwamen er vooral emoties op, hevige boosheid, diep verdriet of superveel blijheid (ik was nog niet zo verlicht). En kon ik dus wel emotioneel en fysiek reageren, maar de gedachten renden alle kanten op, hopeloos proberend de dingen van A tot Z aan elkaar te plakken. 

Achteraf logisch, ik was bezig met werken en leren over energie. Energie is niet gebonden aan onze afgesproken tijd- en ruimte dogma’s. Energie is vrij, beweegt zich vrij en volgt de richting die de afzender het heeft meegegeven.

Nu zie ik hoe mijn ‘ik wil weten waarom iets gebeurt’ me in de weg zat. En dat het echt niet hielp om te proberen te verzinnen waarom de dingen zo gebeurden als ze deden. Kennelijk was ik nog niet in staat om er cognitief een coherent plaatje van te tekenen. En dat is helemaal niet erg. Nu kan ik dit overigens wel, en ontvouwt zich een prachtig verhaal, dat mijn leven is.

De mensen in mijn behandelkamer maken doorgaans heel pijnlijke en moeilijke perioden door. Ze krijgen bizar pijnlijke gebeurtenissen op hun pad en kunnen net als ik toen, er niet met hun gedachten bij. Dat geeft frustratie. “Waarom gebeurt dit mij?”. Een vraag die ik niet kan beantwoorden.

Het enige antwoord dat ik kan geven is gebaseerd op wat ik zie in de levens van de mensen die ik jaren mocht volgen als therapeut en op mijn eigen levensverhaal.

De ervaringen die we meemaken, hoe pijnlijk, en hoe fijn ook, ze zorgen ervoor dat we moeten veranderen in nieuwe personen met nieuwe vaardigheden en skills. En vaak later in ons leven blijkt dat we precies deze skills nu juist nodig hebben. Alsof onze ziel ons naar ervaringen stuurt waar we gaan leren wat we verderop in ons leven nodig gaan hebben. Ik zei al dat tijd en ruimte dogma’s zijn die je ook best kunt loslaten.

Share my story!